বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাৰ গীত
১/ লগন উকলি গ’ল
লগন উকলি গ’ল
তেওঁ যে ন’হল কোৱা,
মনৰ কথাটি মোৰ
হিয়াত গুপুতে থোৱা।
কিমান হেঙুলি ঊষা
কিমান জোনালী নিশা,
মিছাতেইগ’ল মোৰ
কিমান গধূলি পুৱা।
মলয়াই কাণে কাণে
মনৰ বাতৰি আনে,
নিখিলৰ সুৰে সুৰে
হিয়ায়ো গান জুৰে।
শুনিছানে সেই সুৰ
পৰাণত তোৱা মোৰ
হৃদয়ৰ গোৱা গান
ভালপোৱা ভালপোৱা।।
২/ অ’ অসমীয়া ডেকা দল
অ’ অসমীয়া ডেকা দল
অ’ অসমীয়া ডেকা দল
আজি তোৰ তেজাল বদন
মলিন কিয় হ’ল?
দূৰ্গম নদ পাহাৰ গিৰি ট
লংঘিছিলে ডেকাগিৰি
সুন্দৰ শংকাৰে লৰি
কৰিছিলে তল,
দেখুৱাইছিল জগত জুৰি
অসমীয়া বাহুৰ বল
সিও য়ে তোৰ
নাইকিয়া হ’ল
কীৰ্ত্তন দশম নামঘোষা
হওঁক আমাৰ শৌৰ্য
নাট, গীত, নাম, বৰগূত
আহি তেওঁৰ এই অসমৰ
হওঁক অসীম বীৰ্য
অসমীয়া। সমনীয়া।।
৩/ উলাহেৰে নাচি বাগি
উলাহেৰে নাচি বাগি
হ’লি বিয়াকুল
তালে তালে হালি জালি
কৰিলি আকুল।
গালতে তই বোলোৱালি
সেন্দুৰীয়া বোল
কাণতে তই আঁৰি ল’লি
সোণাৱালী দুল
খোপাতে তই গুজি ল’লি
ৰুপৰ কপৌ ফুল
ছেঁৱে ছেঁৱে হালি জালি
কৰিলি আকুল
কৰিলি বিভোল।।
৪/ সুৰৰে দেউলৰে
সুৰৰে দেউলৰ
ৰুপেৰে শিকলি
ভাঙি দিলি খুলি
দুৱাৰ সোণোৱালী
পূজাৰী অ’
সুন্দৰ পূজাৰী
যাউতি যুগীয়া
বৰগীত অমিয়া
বনগীত সুৰীয়া
গোৱা অসমীয়া
-পূজাৰী অ’
সুন্দৰ পূজাৰী।
তোৰে পৰশতে
প্ৰাণৰে হৰিষে
তিয়াগি সুপুতি
পায় ঐ মুকুতি ৰাগৰে মূৰতি
উটি ভাহি ফুৰে উৰি
‘পূজাৰী অ’
সুন্দৰ পূজাৰী।
‘থাপনা থাপিলি
প্ৰতিমা বহালি
পূজাও কৰিলি
সুৰেৰে মূৰতি গঢ়ি
পূজাৰী অ’
সুন্দৰ পূজাৰী।
শংখ বজোৱা
বৰকাঁহ বজোৱা
আঁৰতি লগোৱা
বন্তি জ্বলোৱা
অতি উলাহেৰে আদৰি।
পূজাৰী অ’....
৫/ বিশ্বৰ ছন্দে ছন্দে
বিশ্ব ছন্দে ছন্দে
ছন্দে মহানন্দে
আনন্দে নাচা
নাছা তমোহৰ দেউ!নাচা!
বন্দে বন্দে
আজি সৱ
ভকত বৃন্দে
তব চৰণ কমল বন্দে।
জ্বলোৱা সান্নিক
তপো-হোম-বহিৃ
বিনাশক এন্ধাৰ
তব জয়ী অগ্নি
বিশ্বৰ দেউলত
জ্ঞানৰে বন্তিৰ
আলোকৰে শিখা
উঠক নাচি
অজ্ঞান এন্ধাৰ বিনাশি
পুলকানন্দ।...
নাচোনৰ তালে তালে পুষ্পিত বননি
ছেৱে ছেৱে হালে জালে বিকশিত ফুলনি।
আমোল মোল কৰে শুৱনী ধৰণী
পুষ্পিত সুবাসিত গন্ধে।।
৬/ নাহৰ ফুলে নুশুৱায়
নাহৰ ফুলে নুশুৱায়
তগৰ ফুলে শুৱাব।
তগৰ ফুলে নুশুৱায়
কপউ ফুলে শুৱাব।
কপউ ফুলে নুশুৱায়
(যদি) ঘিলা খোপাতচে তোৰ,
হিয়া ফুল পাৰি দিম
(গুজি) খোপাতে মানোহৰ
মহাযানৰ সিঁচি আনিম
সাত মাণিকৰ ধন
মেঘৰ বুকু ফালি চিঙিম
বিজুলি ফুল শুৱণ;
মাণিকফুলে নুশুৱায়
(যদি) সাতৰীতে তোৰ
(হিয়া) ফালি উলিয়াই পিন্ধাম
তেজাল পোৱালমণি মোৰ।।
৭/ কাষতে ক’লচি ল’ই
কাষতে ক’লচি ল’ই
যাই অ’ ৰচকী বাই
ৰাংঢালী ওঁঠেদি বনগীত এফাকি
জ্বলাই সুৱলা সুৰেৰে এচাকি
কাষৰে ফুলনি উজ্বলাই ৰচকী বাই
যাই অ’ ৰচকী বাই।
মলয়াৰ চুমাৰে ক’লা চুলিটাৰি
ভুতুৰা ৰেণুৰে ঢৌ শাৰী শাৰী
কাষতে ফুলনি উজ্বলাই ৰচকী বাই।
৮/ বিলতে হালিছে
বিলতে হালিছে ধুনীয়া পদুমী
ফুলনিত ফুলিছে ফুল।
সেই ফুলে ফুলে পখীলাই চুমিছে
সানিছে ৰেণুৰে বোল।।
ফুলৰ ডালতে গাইছে কুলীয়ে
কুউ কুউ কই।
দুৰ দুৰণিতে জুৰিটি নাচিছে
তিৰ বিৰ তিৰ বিৰ কই
নিজান বননিতে কেতেকী চৰায়ে
সুহুৰি মাৰিছে ৰ’ই
৯/ মোৰ কবিতাৰ ছন্দ লাগি
মোৰ কবিতাৰ ছন্দ লাগি
স্পন্দন তোৰ জাগে নে?
কথা মালিকাৰ গন্ধ লাগি
সোণৰ সপোন ভাগে নে?
নাচে তৰা ছন্দে ছন্দে
বিশ্বভৰা মহামন্দে
সেই উলাহতে হৰষ লাগি
হিয়াত নাচোন উঠে নে?
ৰন্দ্ৰে ৰন্দ্ৰে তুলি সুৰ
বাজে মন বাঁহি মোৰ
সেই সুৰতেই শাঁত কৰি লৈ
পৰিবনে হিয়া জুৰ!
ছেৱে ছেৱে ফুলে ফুলে
গোন্ধতে আমোল-মোল
সেই ছেৱতে পুলক জগাই
এবাৰ হিয়াই নাচে নে?
১০/ ব’ল ব’ল ব’ল ব’ল
ব’ল ব’ল ব’ল ব’ল
কৃষক শক্তি দল
অ’ বনুৱা সমনীয়া
আগবাঢ়ি যাওঁ ব’ল।
জাগ্ জাগ্ জাগ্ জাগ্
মজদুৰ নজোৱান।
নিৰ্যাতিত নিপীড়িত
কৃষক শক্তিমান।
তোৰ বাহুতে আছে লুকাই
অসমী শক্তি বল।
ৰণৰ শিঙা বাজে শুন ঐ
আগবাঢ়ি যাঁও ব’ল।
কিহৰনোভয় আছে অভয়
বাণী দেৱতাৰ
শতৰু সউ চৌপাশে ৰয়
ধনী জমিদাৰ
সুঁহে কলিজাৰ ৰঙা তেজ
প্ৰজা দুখীয়াৰ।
ধ্বংস কৰ্ ধ্বংস কৰ্
ধনীৰ অহংকাৰ
দয়া মায়া নকৰিবি
ক্ষমাৰ দিন যে গ’ল
হাল, কোৰ দা হাতুৰী লৈ
ৰণলৈ যাওঁ ব’ল।।
তই খুৱায় বিশ্ববাসীক
মাটি ফালি ধান
তই যোগাৱ ধনী শ্ৰেণীক
অস্ত্ৰ শক্তিমান
কাৰখানা কল তোৰেই সৃজন
পথাৰ সুবহল।
নাঙল, কাচি, হতুৰী দাৰ
যাদুকৰী ফল।
১১/ মোৰ জীৱনৰ আকাশতে
মোৰ জীৱনৰ আকাসতে
ইন্দ্ৰধনু গঢ়িম।
সাত ৰঙেৰে মীনা কৰাই
মৰমেৰে তৰিম।
কিনকিনীয়াচকুলোৰে হুমুনিয়াহ ভাপকেৰে।
প্ৰণয় সূৰুয দেৱতাৰে
জিলিকণি সানিম।
মেদুৰ মেঘৰ মাদল কোবাই
গগন গগন আলফুলে বাই।
বিজুলী নটীৰ নাচোনটি চাই
দেৱ দি দেও দি নাচিম।।
১২/ নিচলা আইৰে
নেচিলা আইৰে
আমি খাটি অসমীয়া
অসমীআইৰে আমি
ছোৱালী ধুনীয়া
ধৰণী শুৱাই থকা
অতি মোহনীয়া।
খোপাত কপৌ ফুল
হাতত জেতুকাৰ বোল
মুখত কিহৰ বোল
সজোৱা বোলোৱা
বিজ্ঞান প্ৰজ্ঞান লৈ
আগবাঢ়ি যোৱা।
কবিতাৰে মোহচন্দ
পাহৰি পেলোৱা
বিলাসিনীৰ বেশ ধৰি
আগনি জ্বলোৱা অ’ জ্বলোৱা
বিজ্ঞান প্ৰজ্ঞান লৈ
আগবাঢ়ি যোৱা।।
১৩/ আজলী ছোৱালী
আজলী ছোৱালী
নানা ফুল তুলি
আনিলো আঁচল ভৰাই।
সজাই ফুলেৰে
অতি যতনেৰে
বৰনো বৰণ শৰাই।।
ৰঙিল পখিলী
ৰঙা পাখি মেলি
আদৰি নাচি নাচি যায়।
ক’লী কলি জাকে
বিৰিখে বিৰিখে
উলাহত সুহুৰিয়ায়।
তোমাকে আদৰি
আনে ঐ সাদৰী
শত ভকতৰে দল।
শংখ বাজিছে
বৰকাহ ধ্বনিছে।
উঠিছে উৰুলিৰ ৰোল।।
১৪/ অ’ পূজাৰী
অ’ পূজাৰী –আদৰি
দিলো এই বৰণ শৰাই
পূজাৰী দিলো এই বৰণ শৰাই।
বিয়পি ধৰণী
শুনো ৰিণি ৰিণি
জগতৰ নানা বিলাই
হৰি নাম ভকতি
হৰি নাম ৰকতি
হৰি নাম মুকুতি পাই
বৈশ্য ভকতৰ কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰ
সুন্দৰ শংকৰ কিয় নাই।।
১৫/ অ’ গুৰু মোৰ শংকৰ
অ’ গুৰু মোৰ শংকৰ
তৰিবৰ এ কিনো উপায়।
অ’ গুৰু অ’-
ভাটিলৈ যাবলৈ শ্ৰীশংকৰ গুৰু অ’
বালিতে বান্ধিলা পঁজা
ছকুৰি ভকতে চাপৰি ধৰিছে
আপুলগাইছে ঘোষা, হে ৰাম ৰান
আপুনি লগাইছে ঘোষা
অ’ গুৰু অ’
নাও শিমলুৱা, ব’ঠা শিমলুৱা অ’
আৰু শিমলুৱা চৈ, হে ৰাম ৰাম
আৰু শিমলুৱা চৈ।
চৈৰে ভিতৰে গুৰুজন বহিছে
ছকুৰি ভকতৰ লৈ, বে ৰাম ৰাম
ছকুৰি ভকতক লৈ।
অ’ গুৰু অ’
সেই নাওখনিতে শিলে ভৰা দিলা
অ’ নাও নাও বুৰো বুৰো কৰে
নাও বুৰা দেখি শ্ৰীশংকৰ গুৰু
আপুনি কান্ধ পাতি ধৰে, অ’ গুৰু
আপুনি কান্ধ পাতি ধৰে।
অ’ গুৰু অ’
মাজ সাগৰতে একোডাল বিৰিখ অ’
তাতে নানান পখীৰছায়া,
হে ৰাম ৰাম
ৰজনী পুৱালে দশোদিশে গ’লে
এৰিলে বিৰিখৰ মায়া, হে ৰাম ৰাম
এৰিলে বিৰিখৰ মায়া।
অ’ গুৰু মোৰ শংকৰ...
১৬/ মেলানি বেলাৰ বিদায় লগন
মেলানি বেলাৰ বিদায় লগন
যেতিয়া আহিব চাপি,
উঠিবনে প্ৰিয়ে তেতিয়া এবাৰ
হৃদয় তোমাৰ কঁপি?
বিদায় ক্ষণত থাকিলে নীৰৱ
পাবা একোটি আভাস
সেই আভাসে মোৰ হৃদয়ৰে
শেষ মিনতিৰ শ্বাস ।।
গধুলি বেলিকা দেৱ নাম লিখা
যেতিয়া মেলিবা পুথি
সন্ধিয়া আৰতি জ্বালি দীপ-বন্তি
গাবা নাম মালা গাঁথি
গেৱ নাম পাঁহৰি মোৰ নাম সুঁৱৰি
ল’বানে এবাৰ জঁপি?
১৭/ পৰজনমৰ শুভ লগনত
পৰজনমৰ শুভ লগনত
যদিহে আমাৰ হয় গেখা।
পূৰাবানে প্ৰিয়ে এই জনমৰ
মোৰ হিয়াৰ অপূৰ্ণ আশা?
এই জনমৰ কুসুম মালা
যতনে তুমি গাঁথি ৰাখিলা
কাহানিও তুমি নিপিন্ধালা।
শূন্য মোৰ বুকু হ’ল যে উকা।
পূৰাবানে প্ৰিয়ে এই জনমৰ...
এই জীৱনৰ আঁউসী ৰাতি
চকুলো টুকি যায় যে কাটি
কাহানিও মুখৰ ৰুপহী জোনাই
হৃদয়তে জিলিকনি নিবিলায়।
পূৰাবানে প্ৰিয়ে এই জনমৰ....
এই জনমৰ গোপন কথা
গুপুতে থাকি দিয়ে যে ব্যথা
কাহানিও তুমি নেদেখিলা
শোকৰে ছবিটি হিয়াত অঁকা।
পূৰাবানে প্ৰিয়ে এই জনমৰ...
১৮/ এয়ে মোৰ শেষ গান।
এয়ে মোৰ শেষ গান।
মোৰ জীৱনৰ নাটৰ শেষ ৰাগিনী
কল্যাণ খৰমান।।
পাতনিতে বালোঁ ধেমালি নান্দী
ভঙ্গী সূত্ৰধাৰ।
হাঁহি বিননিয়ে ভাও দিলোঁ নানা
বোৱালোঁ অশ্ৰু ধাৰ।।
নৱ নৱ ৰসে বালোঁ ভাৱ নাৱ
আশাৰ নিৰাশাৰ
আজি হ’ব মোৰ জীৱন নাটৰ
ভাৱনাৰ অৱসান।।
নীল আকাশত পুঁৱতী তৰাই
ঢিমিকি ঢিমিকি জ্বলে।
সিও যাব নুমি একে নিশাহতে
বেলিৰ পোহৰ পালে।।
ঠগীৰ লগৰে বন্তিৰ শিখা
নুমো নুমো-কই নাচে।
খৰমান তালৰ কল্যাণ ৰাগৰ
ছেৱে অপৰুপ ঠাচে।।
দোষে গুনে হ’ল ভাৱনাৰ শেষ
পুঁৱতী তৰাও নুমে
বাঁহৰ আগেদি ঊষা ৰ বেলিয়ে
ৰঙা মুখ তুলি জুমে
শিখাৰ লগৰী বিদায় ৰাগিনী
ৰাইজৰ পদ চুমে
আজি হ’ল মোৰ জীৱন নাটৰ
ভাওনাৰ অৱসান।।
Post ID : DABP006668
