সদানন্দ গগৈৰ গীত | Sadananda Gogoi Assames Song | সদানন্দ গগৌৰ অসমীয়া গাত সমূহ
মোক এজন বগা মানুহ
দিয়া
মোক এজন বগা মানুহ দিয়া
যাৰ ৰক্ত বগা
মোক এজন ক’লা মানুহ দিয়া
যাক ৰক্ত ক’লা
যদি দিব পাৰা, প্ৰতিদান যি বিচাৰা পাব পাৰা ।
উত্তৰৰ আৰু দক্ষিণ মেৰুত য’ত মানুহ আছে
পূৰ্বৰ পৰা পশ্চিম প্ৰান্তত য’ত মানুহ আছে
একে মঙহেৰে গঢ়া
প্ৰেম-প্ৰীতিৰে হৃদয় ভৰা,
সেই মানুহক কিয় তুমি ভিন্ন কৰা
ভেদাভেদ সৃষ্টি কৰা ।।
জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈ তুমি হিচাব কৰা
এই পৃথিৱীৰ ধৰ্ম য’ত তুমি বিচাৰা কৰা
দেখিবা তাত একেই কথা
উৰ্দ্ধত আছে মানৱতা
সেই কথাকে ভাবি তুমি গৰ্ব কৰা
তেনে কিয় যুদ্ধ কৰা ।।
এই পৃথিৱীতে হয় নিকৃষ্ট স্ৰষ্ঠাবিনে
একে সূৰ্যৰ জেউতিতে দৃষ্টি ভৰে
একে মেঘৰ বৃষ্টিতে, বিশ্বৰ প্ৰতিম সৃষ্টিতে
সকলোৱে জীয়াই আছো যদি ভাবা
তেনে কিয় গৰ্ব কৰা ।।
হেৰাই গ’ল সোণালী অতীতৰ
হেৰাই গ’ল সোণালী অতীতৰ
সোণ সৰা দিনবোৰ
একেলগে খেলা, আৰু একেলগে ফুৰা
চৰাই মাতত হোৱা সেই ৰাতিপুৱা ।
পাহাৰৰ পৰা মহাসাগৰলৈ
লুইত একেদৰে আজিও বয়
একেই আকাশ বৰষাৰ ৰুপেৰে
আজিও বৰষে ।
মানুহক ভালপোৱা গান গাই গাই
আমি যাম আকাশৰ সীমনালৈ
কিয়ে ভাল লাগিব পৃথিৱী এখন
সৰু গাওঁ হ’লে ।
নিশাৰ মহানগৰীত ফুৰিছো মই
নিশাৰ মহনগৰীত ফুৰিছো মই
অকলশৰে
কাকনো বিচাৰিছো কিনো বিচাৰিছো
নিজেই নাজানো ।
নিৰৱতাই মোক প্ৰশ্ন কৰিলে
তুমি কিহৰ অভাৱত পৰিছা
অস্ফুট মাতেৰে মই ক’লো
মই মানুহৰ অভাৱত পৰিছো
জনৰণ্যতো মানুহ নাপাওঁ
নিজেই নাজানো ।
ৰাতিৰ এন্ধাৰক মই সুধিলো
মই বাৰু হেৰুৱালো কি ?
নিয়ৰেও চকুলো টুকি ক’লে
তুমি পৃথিৱীখনকেই হেৰুৱালা
ক’লে মাটিৰ মানুহ হৈ
সোণৰ হৰিণ নিবিচাৰিবা
কিনো বিচাৰি কিনো পালো
নিজেই নাজানো ।
ফিৰাই দিয়া মোক গাঁৱৰ কাষৰ
ফিৰাই দিয়া মোক গাঁৱৰ কাষৰ
সেইজী বননিখনি
খেলিছিলে য’ত মোৰ
সোণালি ল’ৰালি ।
দূৰৰে দেশৰে উৰণীয়া পখীয়ে
জিৰণি লোৱা
লাজুকি হৰিণে লাজতে ঘূৰি
মুখ লুকোৱা
নাইকিয়া হ’ল সেই সেউজী বননিখনি
খেলিছিলে য’ত মোৰ সোণালী ল’ৰালি ।
জোনাকৰ চোতালত
আইতাৰ সাধু শুনা
দিন হেৰাই গ’ল
লাগে প্ৰকৃতিৰ ঘৰ
সেউজী বহননিখনি
খেলিছিল য’ত মোৰ
সোণালী ল’ৰালি ।।
হাঁহি কান্দোনেৰে
হাঁহি কান্দোনেৰে
সুখ আৰু দুখৰ
অহা যোৱাই
এয়েই জীৱন ।
একা-বেঁকা বাট
জীৱন যুঁজৰ
কিছু মৰমৰ
মায়াবী মনৰ এয়েটো জীৱন ।
আপোনজন হৃদয়েৰে
সময়তো কাঢ়ি নিয়ে
নিঠুৰ হাতেৰে
জীৱন আকাশত
গধূলিৰে সুৰ
তাতেই পৰিব
যাত্ৰীৰ ওৰ
ভাগৰুৱা দেহৰ
এয়েটো জীৱন ।।
