তফজ্জুল আলি গীত | তফজ্জুল আলিৰ গীত সমূহ
বহুদিন বকুলৰ
বহুদিন বকুলৰ গোন্ধ পোৱা
নাই
বহুদিন বকুলৰ গোন্ধ পোৱা
নাই
বকুল তলত বহি
বহুদিন বালিঘৰ সজা হোৱা নাই
।।
বকুলৰ কথা ক’লে বহুতো চিনাকি মুখ
চকুৰ আগেদি ভাঁহি যায়
বহুতো পাহৰা গান বহু মান
অভিমান
বকুলেই দিয়ে সোঁৰাই
আজি ছাঁয়া ছবি যেন
চকুত উজলি মোৰ থিতাতে লুকাই
।
এমুঠি বকুল ফুল আঙুলি
ফাঁকেৰে মোৰ
সৰি পৰি গ’ল
বকুলে আকুল কৰা দিন সুৰভি
মোৰ
মাথো সোঁৱৰণি হৈয়ে ৰ’ল
কেতিয়াবা নিজানত
নিজৰি নিজৰি সেয়ে মন কোমলায়
।।
এতিয়া নহয় গোৱাৰ
এতিয়া নহয় গোৱাৰ সময়
এতিয়া কবিতা পঢ়াৰ সময়
লিকাৰ সময় নহয় নহয়।।
দিন আহে আৰু দিন গুচি য়ায়
জীৱনে নীৰৱে বৰণ সলায়
নিতে নৱ নৱ সংগাতময়
কতনা নাটৰ বয় অভিময়।।
পুৰণি ছবিৰ চিনাকি ৰহণ
জিলিকে প্ৰাণত ওৰেটি জীৱন
উৱলে যদিও ছবিৰ বৰণ
এতিয়া অঁকাৰ সময় নহয়।।
চম্পাৱতী তোমাৰ ঘাটত
চম্পাৱতী! তোমাৰ ঘাটত
চপালোঁ মোৰ নাও
ৰুপৰ পাহাৰ সোণৰ খনি
কিজানিবা পাওঁ।।
এইখনি যে সপোনভৰা
সাধুকথাৰ দেশ,
কত হিয়া আকুল কৰা
মায়াবিনীৰ দেশ,
মই বিদেশী অচিনাকী
তাকেই এবাৰ চাওঁ।।
সোণ নেপালোঁ ৰুপ নেপালোঁ
নাই বমিজৰ ধন
চম্পাৱতী! পালো তোমাৰ
আলফুলীয়া মন,
নাও মেলি মই দেশ-বিদেশে
তাকে বিলাই য়াওঁ।।
কাৰ বাবে তুমি
গীত গোৱা বাৰু
অ’ মধুমতী কল্পনা,
সুৰ পৰশেৰে
আঁকি দিলা কিয়
সোতিটো ৰঙেৰে আল্পনা।।
গানে গানে তুমি
গাঁথিছিলা সুৰমালা
কোৱা মধুমতী
তাৰ বাবে কিনো কিনো পালা
প্ৰাণৰ পখীয়ে সঁহাৰি দিলেনে
গাই তোমাৰেই বন্দনা।।
বাটে বাটে তুমি
বুটলিলা ফুল বনৰীয়া
কাকনো পিন্ধালা
ফুলমালা অমূলীয়া
পালেনে জীৱনে
মধু মৰমৰ সান্ত্বনা।।
চিত্ৰলেখা চিত্ত-পটত
চিত্ৰলেকা চিত্ত-পটত
নিত্য নতুন চিত্ৰ আঁকা
।।
তোমাৰ তুলিত অশেষ ৰহণ
জানো জানো
কৰিলা মোৰ দৃষ্ঠি হৰণ
তাকো জানো
নৃত্য-চপল তোমাৰ চৰণ
নাপাওঁ দেখা ।।
এবাৰ তোমাৰ অৰুপ তুলিৰ
ৰহণ সানি
ৰঙাই দিয়া মনৰ ধূসৰ
আকাশখনি,
উঠক জ্বলি সাতো ৰঙৰ
জ্যোতি শিখা ।।
শেৱালি পাহিয়ে কোমল মিচিকি হাঁহিয়েৰে
শেৱালি পাহিয়ে কোমল মিচিকি হাঁহিৰে
মাতিলেহি খিৰিকি মুখতে
দুবৰি বনতে নিয়ৰ মুকুতা মণিয়ে
হাঁহিলেহি শাৰদী পুৱাতে ।
শুকুলা শেৱালিৰ পাহিতে কাৰেনো
মুখনি জিলিকি উঠে
ৰুপালি নিয়ৰৰ কমাতে লাৱনি
চকুৰে চাৱনি ফুটে
কিয়নো আজি হঠাতে ।
বকুলৰ সুৰভি সনা
ফাগুনৰ সাধুটি জানো
আহিনে জানে
নহ’লে বাৰে
বাৰে শেৱালিৰ সুবাসেৰে
কিয় সোঁৱৰণি আনে ।
অ’ মইনাজান পানীতে মুখনি চায়
অ’ মইনাজান পানীতে মুখনি চায়
কোন মেনকাই
চিনি পোৱা নাই ।।
কথাত দেখোন বৰষে মৌ
কিনো আছে মনতে
আছে এতি আশা মনত
সাঁচি থোৱা গুপুতে
মনৰ গুপুত কথা জানো
মনে বুজি পায় ।।
মৰমৰে ৰ’দালিতে
উঠে জীৱন উজলি
পলসুৱা পথাৰতে
ফলে সপোন সোণালী
এই গাঁৱতে জনম আমাৰ
এয়ে মৰণৰো ঠাই ।।
ৰুপেৰে কাম নিসিজে সোণ
ঘৰ ধৰিব লাগিব
কথাৰে মুখ নভৰে ধন
হালো বাব লাগিব
হাল জুৰিলে নহ’ব সোণ
আলি দিবও লাগিব ।
আখল চালেও নহ’ব সোণ
ভূঁয়ো ৰুব লাগিব
ভূঁই গুজিলেই নহ’ব সোণ
ধানো দাব লাগিব
পথাৰ চালেই নহ’ব ধন
ঘৰো চাব লাগিব
মিলিজুলি দুয়োটাই ।।
