অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ শ্ৰেষ্ঠতম নিৰ্দশন
আজিৰ বিশ্ব এক বৃহৎ পৰিৱৰ্তনৰ অন্তৰ্ভুক্ত হৈছে। সমাজ, সংস্কৃতি, ধৰ্ম, ভাষা, আৰু ৰাজনীতি—এই সকলোবোৰতেই ভিন্নতা দেখা যায়। এতিয়া আমাৰ মূৰত এক প্ৰশ্ন উঠি আছে: এই ভিন্নতাৰ মাজত কিদৰে একতা সৃষ্টিৰ পৰা আমাৰ লক্ষ্য পূৰণ কৰিব পাৰি? ঐক্যৰ প্ৰয়োজনীয়তা আমাৰ সমাজ আৰু সংস্কৃতিৰ সকলো ক্ষেত্ৰত অনুভৱ কৰা যায়। সেয়া সদায় অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ নিদৰ্শন প্ৰদান কৰিব পাৰে।
ঐক্যৰ অৰ্থ
ঐক্যৰ অৰ্থ হৈছে একত্ৰিত হোৱা, মিলিত হোৱা, আৰু একেই উদ্দেশ্যৰ বাবে একে গতিত আগবঢ়া। এটি সমাজত, বিভিন্ন মতাদৰ্শ আৰু বিশ্বাসৰ মাজত একতা বজাই ৰাখা প্ৰায় অকল্পনীয়। তথাপি, বিশ্বৰ ইতিহাসত বহুতো ঘটনাই দেখুৱাইছে যে, বিভিন্ন জাতি, ধর্ম, আৰু সংস্কৃতিৰ মাজত কিদৰে একতা প্রতিষ্ঠা কৰা হৈছে।
ভাৰত: এক মডেল
ভাৰতৰ দৃষ্টান্তই অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ চাৰা এক মহান উদাহৰণ। ভাৰতত ১.৩ বিলিয়ন জনসংখ্যাৰ মাজত ২,০০০ ৰোপাৰ অধিক ভাষা আৰু বহুতো ধৰ্ম আৰু সংস্কৃতি দেখা যায়। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে যে, ভাৰতত ভিন্নতা এক প্ৰাকৃতিক প্ৰক্ৰিয়া। তথাপি, ভাৰতৰ সমাজত যি শক্তি ঐক্যৰ বাবে কাৰ্যকৰী হৈছে, সেয়া হৈছে 'ভারতীয়তা'। এই ক্ষেত্ৰত ভিন্নতা থাকিলেও, সকলোৰে মাজত এটি শক্তিশালী বন্ধন গঢ়ি তোলে।
গুৱাহাটীৰ উদাহৰণ
গুৱাহাটী, অসমৰ ৰাজধানী, এটি অসংখ্য সংস্কৃতি আৰু ধৰ্মৰ সমাহাৰ। ইয়াত অসমীয়া, বাঙালী, বডো, মিজো, আৰু বহুতো জনগোষ্ঠীৰ লোক বসবাস কৰে। গুৱাহাটীত অনুষ্ঠিত বিভিন্ন উৎসৱ, যেনে বিহু, দিওঁজাৰ উৎসৱ, আৰু অন্যান্য সাংস্কৃতিক কাৰ্যকলাপে এক ঐক্যবদ্ধ সমাজৰ নিৰ্মাণ কৰে।
যেতিয়া বিহুৰ সময় আহে, তেতিয়া সকলো জনগণ একেলগে আনন্দিত হয়। এই সময়ত সকলোৰে মাজত ভিন্নতা অব্যাহত থাকে, কিন্তু উৎসৱৰ আনন্দে সকলোৱে মিলিত হৈ থাকে। ইয়াৰ ফলস্বৰূপ, গুৱাহাটীত এক সমৃদ্ধ সমাজৰ উদাহৰণ দেখা যায়।
ইতিহাসৰ পাঠ
বিশ্বৰ ইতিহাসত অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ উদাহৰণৰ বাবে একাধিক ঘটনা উল্লেখযোগ্য। ১৯৪৭ চনত ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত ভিন্ন ধৰ্ম আৰু জাতি মিলিত হৈ ইংৰাজৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিছিল। এই সময়ত ভাৰতৰ বিভিন্ন জনগণৰ মাজত একতাৰ অনুভৱ সৃষ্টি হৈছিল। গান্ধীজী, জ্বাৰলাল নেহৰু, আৰু অন্যান্য নেতা সন্মিলিত হৈ এক কৌশলৰে স্বাধীনতাৰ পক্ষে প্ৰচাৰ কৰিছিল।
সাম্প্ৰদায়িক ঐক্য
অৱশ্যে, সাম্প্ৰদায়িক বৈষম্য আৰু সংঘাত সমাজৰ বাবে এক ডাঙৰ সমস্যা। তথাপি, ইয়াৰ মাজত সাম্প্ৰদায়িক ঐক্যৰ উদাহৰণও আছে। ১৯৪৭ চনৰ বিভাজনৰ সময়ত, বহুতো লোক একেলগে বিপদৰ সন্মুখীন হৈছিল। এইসময়ত, বহুতো লোক তেওঁলোকৰ ধৰ্মৰ সীমানা পাৰ হৈ সহযোগিতা কৰিছিল। এই একতাৰ ফলত বহুতো জীৱন ৰক্ষা পোৱা গৈছিল।
সংস্কৃতিৰ সংহতি
সংস্কৃতিতেও অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ উদাহৰণ দেখা যায়। ভাৰতৰ বহুবিধ সাংস্কৃতিক উৎসৱ আৰু পৰম্পৰা, যেনে পূজা, বৌদ্ধ উৎসৱ, আৰু ঈদৰ সময়ত একে ঠাইতে নানা ধৰ্মৰ লোক একেলগ হৈ উদযাপন কৰে। এই উৎসৱবোৰে একতা আৰু সম্প্ৰীতিৰ বাবে এক দৃঢ় পন্থা প্ৰদান কৰে।
শিক্ষা আৰু সমন্বয়
শিক্ষা হৈছে এক অন্যতম মাধ্যম যি সমাজৰ ভিন্নতা আৰু বৈষম্যৰ মাজত একতা প্ৰতিষ্ঠা কৰে। বিদ্যালয়ৰ পৰিৱেশত, বিভিন্ন ধৰ্ম, জাতি, আৰু সংস্কৃতিৰ পৰা অহা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে একেলগে অধ্যয়ন কৰে। ইয়াৰ দ্বাৰা তেওঁলোকে একে লক্ষ্যৰ পক্ষে একত্ৰিত হয়।
শিক্ষা ব্যৱস্থাই সজাগতা আৰু সহনশীলতাৰ মানসিকতা গঢ়ি তোলে, যাৰ ফলত সমাজত শৃঙ্খলা আৰু ঐক্য বজাই থাকে।
সমাপ্তি
শেষত, অনৈক্যৰ মাজত ঐক্যৰ শ্ৰেষ্ঠতম নিৰ্দশন হৈছে যে, ভিন্নতা সত্ত্বেও একতাৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰা সম্ভব। পৃথিৱীৰ বিভিন্ন সংস্কৃতি, ধৰ্ম, আৰু জাতিৰ মাজত একতাৰ সৃষ্টি হ'লে সেয়া সমাজৰ উন্নতি আৰু সমৃদ্ধিত সহায় কৰে।
ভাৰতৰ দৃষ্টান্ত, গুৱাহাটীৰ সাংস্কৃতিক উৎসৱ আৰু ইতিহাসৰ মহান ঘটনাসমূহই এই কথাক প্ৰতিস্থাপন কৰে যে, ভিন্নতাৰ মাজত একতাৰ চাৰা কোনো সমাজই স্থিতিশীলতা লাভ কৰিব নোৱাৰে। সেয়ে, আমাৰ উচিত বিভিন্নতা সত্ত্বেও একতা বজাই ৰাখা, আৰু ই এক বিশেষ অভিজ্ঞানৰ অংশ হিচাপে গ্ৰহণ কৰা।
বিশ্বৰ বাবে এই শ্ৰেষ্ঠতম শিক্ষা হৈছে যে, ভিন্নতাৰ মাজত ঐক্যৰ উদ্দেশ্যৰ বাবে একত্ৰিত হৈ কাম কৰা, আমাৰ সমাজ আৰু সংস্কৃতিৰ বাবে এক আবশ্যকতা। সেয়ে, আমাৰ উচিত এই একতাৰ বাবে সদায় আগবঢ়া, যাতে জীৱনৰ প্ৰতিটি ক্ষেত্ৰত সাফল্য অৰ্জন কৰিব পাৰোঁ।
Check by - Mukesh Borah
