ড° ভূপেন হাজৰিকা
ড° ভূপেন হাজৰিকা: এজন সংগীতৰ প্ৰতিভা আৰু সাংস্কৃতিক আইকন
জনপ্ৰিয়ভাৱে "সুধাকণ্ঠ" নামেৰে পৰিচিত ড° ভূপেন হাজৰিকা আছিল অসম আৰু ভাৰতৰ সাংস্কৃতিক পৰিৱেশত উল্লেখযোগ্য অৱদান আগবঢ়োৱা বহুমুখী শিল্পী। তেওঁ আছিল এজন গায়ক, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ, অভিনেতা, চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাতা, সাংবাদিক, লেখক। তেওঁৰ ৰচনাত গভীৰ মানৱীয়তা, সাৰ্বজনীন ভাতৃত্ববোধ আৰু সামাজিক ধাৰাভাষ্যৰ দ্বাৰা চিহ্নিত কৰা হৈছিল।
১৯২৬ চনত অসমৰ সাদিয়াত জন্মগ্ৰহণ কৰা হাজৰিকাই কম বয়সতে গান গাই ভায়লিন বজাই সংগীত জীৱন আৰম্ভ কৰিছিল। বেনাৰস হিন্দু বিশ্ববিদ্যালয়ত ৰাজনীতি বিজ্ঞান অধ্যয়ন কৰি তাৰ পিছত গণসংযোগৰ স্নাতক অধ্যয়ন কৰিবলৈ নিউয়ৰ্কলৈ গুচি যায়। পি এইচ ডি সম্পূৰ্ণ কৰি অসমলৈ উভতি আহি সাংবাদিক আৰু সম্প্ৰচাৰক হিচাপে কাম কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে।
১৯৫০ চনত হাজৰিকাই ছবিৰ বাবে সংগীত ৰচনা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। তেওঁৰ প্ৰথম বৃহৎ সফলতা আছিল অসমীয়া ছবি "মৃগনায়ন" (১৯৫৯)। ইয়াৰ পিছত তেওঁ ১০০ খনতকৈও অধিক ছবিৰ সংগীত ৰচনা কৰে, য'ত "ৰুদালি" (১৯৯৪) আৰু "দেৱদাস" (২০০২) আদি কেইবাখনো হিন্দী ছবিৰ সংগীত ৰচনা কৰে। তেওঁৰ সংগীত প্ৰায়ে অসমীয়া লোকসংগীতৰ ওপৰত আধাৰিত আছিল আৰু ইয়াৰ ভূতুনী সুৰ আৰু উত্তেজক গীতৰ বাবে পৰিচিত আছিল।
হাজৰিকা এগৰাকী প্ৰচুৰ গায়িকাও আছিল। তেওঁ অসমীয়া, হিন্দী, বাংলা, ইংৰাজী আদি বিভিন্ন ভাষাত গীত গাইছিল। তেওঁৰ গীতবোৰ প্ৰায়ে ৰাজনৈতিক প্ৰকৃতিৰ আছিল আৰু তেওঁ নিজৰ কণ্ঠৰ সহায়ত অন্যায় আৰু অত্যাচাৰৰ বিৰুদ্ধে মাত মাতিছিল। তেওঁৰ বিখ্যাত গীতসমূহ হ'ল "বড়ো চেলো", "একলা চালো ৰে", আৰু "অ গংগা মাইয়্যা"।
সংগীত জীৱনৰ উপৰিও হাজৰিকা ৰাজনীতি আৰু সামাজিক সক্ৰিয়তাতো সক্ৰিয় আছিল। ১৯৬৭ চনৰ পৰা ১৯৭২ চনলৈ অসম বিধানসভাৰ সদস্য হিচাপে কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰি অসমৰ শীৰ্ষ সাহিত্য সংগঠন অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতিও আছিল।
হাজৰিকাৰ এই কামে অসমীয়া সংস্কৃতিত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছে। তেওঁক অসমৰ ইতিহাসৰ অন্যতম গুৰুত্বপূৰ্ণ সাংস্কৃতিক ব্যক্তি হিচাপে গণ্য কৰা হয়। তেওঁৰ গীতসমূহ আজিও বহুলভাৱে গোৱা আৰু উপভোগ কৰা হয়, আৰু তেওঁৰ উত্তৰাধিকাৰে বিশ্বৰ মানুহক অনুপ্ৰাণিত কৰি আহিছে।
অসমীয়া সংগীতলৈ হাজৰিকাৰ অৱদান
অসমীয়া সংগীতৰ প্ৰতি হাজৰিকাৰ অৱদান অসীম। তেখেতে চলচ্চিত্ৰ আৰু জনপ্ৰিয় সংগীতত অসমীয়া লোকসংগীতৰ ব্যৱহাৰৰ পথ প্ৰদৰ্শক আছিল। অসমৰ বাহিৰত অসমীয়া সংগীতক জনপ্ৰিয় কৰি তোলাতো তেওঁ সহায় কৰিছিল।
হাজৰিকাৰ সংগীত প্ৰায়ে পৰম্পৰাগত অসমীয়া লোকসুৰৰ ওপৰত আধাৰিত আছিল। তেওঁৰ ৰচনাত পাশ্চাত্য শাস্ত্ৰীয় সংগীত আৰু জাজৰ উপাদানসমূহো সন্নিৱিষ্ট কৰিছিল। সংগীত শৈলীৰ এই অনন্য মিশ্ৰণে তেওঁৰ সংগীতক এক সুকীয়া শব্দ দিছিল যিটো চিনাকি আৰু উদ্ভাৱনীমূলক দুয়োটা আছিল।
হাজৰিকাৰ গীতবোৰ প্ৰায়ে ৰাজনৈতিক প্ৰকৃতিৰ আছিল। অন্যায় আৰু অত্যাচাৰৰ বিৰুদ্ধে মাত মাতিবলৈ তেওঁ নিজৰ সংগীত ব্যৱহাৰ কৰিছিল। আশীৰ দশকৰ অসম আন্দোলনৰ সময়ত তেওঁৰ গীতসমূহে অসমীয়া ৰাইজৰ বাবে প্ৰেৰণা যোগাইছিল।
হাজৰিকাৰ সংগীতৰ জনপ্ৰিয়তা আজিও অব্যাহত আছে। তেখেতৰ গীতসমূহ আজিও অসমৰ লগতে সমগ্ৰ বিশ্বৰ সকলো বয়সৰ লোকে বহুলভাৱে গোৱা আৰু উপভোগ কৰে।
হাজৰিকাৰ লিগেচি
হাজৰিকাৰ উত্তৰাধিকাৰ সাংস্কৃতিক আৰু সামাজিক প্ৰগতিৰ অন্যতম। অসমীয়া সঙ্গীত, চিনেমা, ৰাজনীতি, সামাজিক সক্ৰিয়তা আদিৰ ক্ষেত্রত উল্লেখযোগ্য অৱদান আগবঢ়োৱা এজন প্রকৃত পলিমেথ আছিল৷ তেওঁৰ এই কামে সমগ্ৰ বিশ্বৰ মানুহক অনুপ্ৰাণিত আৰু উত্থাপন কৰি আহিছে।
১৯৭৭ চনত পদ্মশ্ৰী বঁটা, ২০০১ চনত পদ্মভূষণ আৰু ১৯৯২ চনত দাদাছাহেব ফাল্কে বঁটা লাভ কৰা হাজৰিকাক মৰণোত্তৰভাৱে ২০১৯ চনত ভাৰতৰ সৰ্বোচ্চ অসামৰিক বঁটা ভাৰত ৰত্ন বঁটা প্ৰদান কৰা হয়।
হাজৰিকাৰ এই ৰচনা তেওঁৰ প্ৰতিভা আৰু মানৱীয়তাৰ প্ৰমাণ। তেওঁ আছিল এজন প্ৰকৃত শিল্পী যিয়ে নিজৰ প্ৰতিভাক ব্যৱহাৰ কৰি পৃথিৱীখনক এখন উন্নত স্থান হিচাপে গঢ়ি তুলিছিল। তেওঁৰ উত্তৰাধিকাৰে আগন্তুক প্ৰজন্মলৈকে মানুহক অনুপ্ৰাণিত কৰি থাকিব।
